Aikido (合気道 aikidō), is een Japanse krijgsdiscipline met een sterk filosofische inslag, die in het begin van de 20e eeuw door Morihei Ueshiba ontwikkeld werd. Ueshiba, door aikidoka’s O’Sensei (de grote meester) genoemd, liet zich hierbij inspireren door de technieken van de Japanse samoerai en krijgskunsten van het hele vroege Japan die gebruikt werden om de keizer te beschermen. O’Sensei voegde ook een morele waarde toe aan de kunst van aikido.  Wij, beoefenaars van het aikido ontkennen dat het een vechtsport is. Kenmerkend is vooral dat er nimmer aangevallen wordt en dat alle technieken juist bedoeld zijn als verdediging, een reactie óp een aanval. Ook worden er in aikido géén wedstrijden gehouden. Een belangrijk kenmerk is het beginsel van het ju no ri, zoals ook in het oorspronkelijke judo voordat dit een wedstrijdsport werd: op door de tegenstander uitgeoefende kracht wordt niet gereageerd met tegenkracht (“schrap zetten”), maar met méégeven, waarop diens kracht zich tegen hem kan keren wanneer hij uit balans gebracht wordt. Wat is precies het verschil ?

Vechtsport: het doel is om te winnen in een wedstrijd, er zijn regels en scheidsrechters, een winnaar en een verliezer.

Krijgskunst: doel is het leren uitschakelen van de tegenstander (dualiteit) Aikido.

Krijgsdiscipline: doel is in een martiale context met een partner de basisprincipes eigen maken.

Het grote verschil met vechtsporten als karate en judo is dat er in aikido geen nadruk ligt op het competitie-element. Sterker nog, iedere vorm van competitie is afwezig en uitgesloten in aikido. Aikido is defensief, echter niet in de absolute zin des woords. De beoefenaar neemt het initiatief om de situatie onder controle te krijgen.